Η ιστορία του αερόσακου

Η έρευνα και ανάπτυξη αερόσακων έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια. Η αντοχή ενός τέτοιου μαλακού μαξιλαριού για την "προσγείωση" ενός σώματος μετά από μια σύγκρουση έπρεπε να είναι πολύ ισχυρή. Η πρώτη κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας πατέντα για μια συσκευή που φουσκώνει μετά από πρόσκρουση κατατέθηκε αρχικά για αεροπορική χρήση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τη δεκαετία του 1950. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τα μικρά συστήματα διόγκωσης με χρήση στερεών προωθητικών υλικών έκαναν την εμφάνισή τους στον τομέα της ασφάλειας και διάσωσης. 

Στη δεκαετία του '80, οι πρώτοι αερόσακοι χρησιμοποιήθηκαν και στα αυτοκίνητα. Αερόσακοι άρχισαν να χρησιμοποιούνται επίσημα στην Αμερική το 1974 απ’ τη Chevrolet, αλλά το μειωμένο ενδιαφέρον έφερε το 1976 τη διακοπή της παραγωγής τους. Το 1980 η Mercedes τους έφερε ξανά στο προσκήνιο με την S-Class W126. Από το 1986 άρχισε να προσφέρεται και αερόσακος συνοδηγού. Το 1987 η Porsche 944 Turbo έγινε το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής με δύο στάνταρ αερόσακους.

Το σύστημα πλέον διαφημιζόταν ως «συμπληρωματικό σύστημα συγκράτησης / supplementary restraint system (S.R.S.)» καθώς είχε σχεδιαστεί να ενεργεί μαζί με την ζώνη ασφαλείας. Μέχρι το έτος αυτό είχε γίνει στάνταρντ στην πλειοψηφία των αμερικανικών αυτοκινήτων, ενώ απ’ το 1993 διαδόθηκε κι ο αντίστοιχος του συνοδηγού. Αντίθετα, στην Ευρώπη το είδος ήταν σχεδόν άγνωστο ως τότε, μ’ εξαίρεση ελάχιστα πολυτελή μοντέλα που δεν απευθύνονταν στο ευρύ κοινό. Σε προσιτό μοντέλο, για πρώτη φορά εμφανίστηκαν προαιρετικά αερόσακοι στο VW Golf το 1992, ενώ μέχρι το 1994 είχαν εισαχθεί, συνήθως σαν στάνταρντ εξοπλισμός στους κυριότερους Ευρωπαίους κατασκευαστές, όπως τη Ford, Opel, Renault, PSA Peugeot/Citroën και τον όμιλο της Fiat.

 Απ’ το 1998 και μετά, όλα τα νέα αυτοκίνητα υποχρεωτικά πρέπει να φέρουν αερόσακους τόσο στην πλευρά του οδηγού όσο και του συνοδηγού. (Στα ελαφριά φορτηγά η νομοθεσία αυτή τέθηκε σε ισχύ το 1999.) Μέχρι σήμερα, οι στατιστικές έχουν δείξει ότι οι αερόσακοι μειώνουν τον κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού ή θανάτου από μια μετωπική πρόσκρουση κατά 30% περίπου. Νεώτεροι αερόσακοι συγκριτικά μ’ αυτούς που προσαρμόζονται στο τιμόνι και στο ταμπλό, είναι αυτοί που προσαρμόζονται στο κάθισμα και στις πόρτες και αποτελούν τους λεγόμενους πλευρικούς αερόσακους. 

Σήμερα, εκτός από τους μετωπικούς, υπάρχουν πλευρικοί, για προστασία από τις αντίστοιχες συγκρούσεις, αεροκουρτίνες, κολόνες, αλλά και γονάτων οδηγού. Η Toyota πρόσφατα παρουσίασε και αερόσακους για τη ζώνη ασφαλείας των πίσω επιβατών, όπως και για ανάμεσα στο πίσω κάθισμα. Σήμερα οι πιο εξελιγμένοι μετωπικοί αερόσακοι λειτουργούν με βάση και το βάρος των επιβατών κι έχουν πολλαπλά στάδια ανοίγματος για αποτελεσματικότερη προστασία. Ο αερόσακος φουσκώνει μέσα σε 30 χιλιοστά του δευτερολέπτου και η ταχύτητα ανοίγματος συνήθως είναι 240 - 322 χλμ./ώρα. Εδώ πρέπει να τονιστεί, ότι ο αερόσακος ενεργοποιείται υπό συγκεκριμένες συνθήκες και ταχύτητες άνω των 16 -24 χλμ./ώρα.