Η μουσουλμανική προσευχή μετανοίας Ναμάζ ε Τάουμπα αποτελεί καθημερινή συνήθεια για πολλούς σε μια χώρα με επικρατούσα θρησκεία το ισλάμ.
Μια χώρα βυθισμένη στο φόβο αποτελεί πρόκληση για μια ξένη εξοπλισμένη με φωτογραφικές μηχανές και μπόλικα ερωτηματικά. Γι’ αυτή την πρώην σοβιετική δημοκρατία είχα ακούσει διάφορες ιστορίες από Τατάρους της Κριμαίας που είχαν εγκαταλείψει τον τόπο, ωστόσο έφτασα εκεί με περιορισμένες προσδοκίες. Και βέβαια δεν πίστευα ότι η επικοινωνία με τους ντόπιους θα ήταν τόσο δύσκολη. Οι Ουζμπέκοι δεν είναι ανοιχτός λαός, ιδίως με τους ξένους, κάτι εντελώς δικαιολογημένο: Το καθεστώς τούς ασκεί συστηματικά πολιτική εκφοβισμού και υποβάλλει σε βασανιστήρια όσους ξεφεύγουν από τον έλεγχό του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, καθώς οι δουλειές είναι ελάχιστες,ολλοί, για να επιβιώσουν,στρέφονται στην παρανομία: λαθρεμπόριο, «μαύρη αγορά», παράνομες καλλιέργειες. Η βάση της οικονομίας του Ουζμπεκιστάν είναι το βαμβάκι. Οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να καλλιεργούν τη γη τους και να πουλούν τη σοδειά τους όσο όσο στο κράτος, το οποίο την εξάγει με μεγάλο κέρδος – ένα άδικο σύστημα που το καθιστά εφικτό ένα δίκτυο από κακοσχεδιασμένα, επικίνδυνα για το περιβάλλον κανάλια, που διαιρούν εκ των πραγμάτων τη χώρα σε φέουδα.
Σ’ ένα τέτοιο κλίμα ήταν φυσικό μια φωτογράφος να προκαλεί αναστάτωση στους ανθρώπους. Ωστόσο, κάποιοι Ουζμπέκοι δέχτηκαν να μοιραστούν μαζί μου τις καθημερινές τους συνήθειες, ευκαιρίες που προσπάθησα να εκμεταλλευτώ δημιουργικά για να απεικονίσω αφηρημένες έννοιες όπως η σιωπή και η καχυποψία. Πιστεύω ότι η φωτογραφία στο καφέ (πάνω) είναι αυτή που το πετυχαίνει καλύτερα. Είναι μια σκηνή καθημερινή, όμως η σκιά πάνω από το κεφάλι του άντρα παραπέμπει σε στενή παρακολούθηση, σε μια ταυτότητα κρυμμένη κάτω από την επιφάνεια. Αυτό ήταν το Ουζμπεκιστάν που γνώρισα.
